September 2012
Ik heb van de week voor het eerst de zaad doos van de Datura stramonium geoogst. In het Nederlands bekent onder de naam, de Doornappel. De plant staat op een braak liggend terrein tussen de school en de gymzaal van mijn kinderen in. Regelmatig ga ik er even langs om te kijken hoe het met de plant gaat, of ze er nog staat (je weet het maar nooit, ik ben ook al eens een een witte Bitterzoet verloren. De ene dag stond hij er en de volgende dag was hij tot mijn grote ontzetting weg!) en of de zaden al rijp zijn. De Datura is een plant van de nachtschade familie met prachtige wit soms lila-achtige op trompet lijkende bloemen. Maar laat je niet verblinden door haar schoonheid, deze plant is dodelijk. De zaden van de plant zijn giftig en een hand vol is genoeg om een volwassen man te doden. Door indianen werd de plant wel gebruikt om hallucinaties op te wekken. Dit is niet ongevaarlijk want bij overdosering kan de afloop fataal zijn. In het oude Europa werd het kruid gebruikt door zogenaamde heksen en kruidenvrouwen om een heksenzalf van te maken. Deze zalf bestaat uit een cocktail van giftige planten, bloemen en kruiden. Dit werd aangebracht op het voorhoofd, de slapen, onder de oksels en in de liezen allemaal plekken waar de stoffen gemakkelijk opgenomen kunnen worden door het lichaam. De vliegzalf werd gebruikt voor rituelen om de voorouders te eren of om met de voorouders te communiceren, om raad of bijstand te vragen. De zalf wekte dan als het ware hallucinerende "dromen"op.
Hierdoor waren de vrouwen in staat om met een mooi woord "buitenzintuigelijke waarnemingen" te doen. Je kunt een vliegzalf ritueel misschien eigenlijk best wel een beetje vergelijken met de iowaska ceremonies die tegenwoordig erg populair zijn. Door het gebruik van de vliegzalf kwamen de vrouwen in contact het goddelijke in zich zelf, moeder aarde en het grote goddelijke. Veel van de kruiden die in de vliegzalf verwerkt worden bevatten ook entheogenen. Dit zijn stoffen die de gebruiker in contact brengen met een hogere macht of zijn eigen ziel. Op hetzelfde veldje staat ook een plant die me meteen opviel door zijn fascinerende donker paarse haast zwarte stengels. De bloemen zijn lila en als ze uitgebloeid zijn blijft er een een groen lampionnetje over die geleidelijk helemaal donker paars worden. Ik had hem nog nooit gezien en ook naar een uur of wat speuren op het internet kon ik de plant niet vinden. een paar weken later toen ik een ander plant op zocht stond er ook een foto van deze plant bij. Verrukt (en na een klein blijheids dansje hihi) klikte ik op een plaatje en las dat het een Nicandra is, in het Nederlands het Zegekruid genaamd. De plant is afkomstig uit Zuid-Amerika en is (je raad het al) giftig en familie van de Belladonna en het Bilzekruid! Bijzonder (voor mijzelf) om wederom te ervaren dat ik van nature een fascinatie voor giftige planten heb. (zelfs als ik me er niet bewust van ben dat ze giftig zijn). Ik weet niet wat dat is, giftige planten hebben iets ontzag-wekkends. Aan de ene kant proberen ze je te verleiden met hun schoonheid terwijl juist de giftigheid er voor is om vijanden af te schrikken. Het fascineert me gewoon enorm dat zoiets kleins en kwetsbaars zo dodelijk kan zijn. Het Zegekruid is een prachtige en mysterieus uitziende plant met krachtige magische eigenschappen. Toen ik later ontdekte dat, als je de lampionnetjes van bovenaf bekijkt ze ook nog de vorm van een pentagram hebben, was mijn verrukking tot zo'n grote hoogte gestegen dat mijn hart bijna uit elkaar barste! Ik heb het Zegekruid voor altijd in mijn hartje gesloten.